شعر فردوسی از ملک الشعرای بهار

بلی تفاوت شهنامه‌ها، به معنی و لفظ

درست و راست بهنجار خوی آن دو گواست

جلال و رفعت گفتارهای شاهانه

نشان همت فردوسی است‌، بی کم و کاست

فرمانهای دلاورانه و بی باکیها

دلیل مردی گوینده است و فخر او راست

محاورات حکیمانه و درایت‌هاش

گواه شاعر، در عقل و رای حکمت‌زاست

صریح گوید گفتارهای او، کاین مرد

به غیرت از امرا و به حکمت از حکماست

کجا تواند یک تن‌، دوگونه کردن فکر

جز آنکه گویی دو روح در تنی تنهاست

به صد نشان‌، هنر اندیشه کرده فردوسی

نعوذ بالله پیغمبر است اگرنه خداست

درون صحنهٔ بازی‌، یکی نمایشگر

اگر دوگونه نمایش دهد، بسی والاست

یکی به صحنهٔ شهنامه بین که فردوسی

به صد لباس مخالف‌، به بازی آمده راست

امیرکشورگیر است وگرد لشگرکش

وزیر روشن‌رای است و شاعری شیداست

مکالمات ملوک و محاورات رجال

همه قریحهٔ فردوسی سخن‌آراست

برون پرده‌، جهانی ز حکمت است وهنر

درون پرده‌، یکی شاعر ستوده لقاست

به تخت ملک‌، فریدون‌، به پیش صف رستم

به احتشام‌، سکندر، به مکرمت داراست

به گاه پوزش‌، خاک و به گاه کوشش‌، آب

به وقت هیبت‌، آتش‌، به وقت لطف‌، هواست

عتاب‌هاش‌، چو سیل دمان‌، نهنگ او بار

خطاب‌هاش‌، چوباد بزان‌، جهان‌پیماست

به گاه رقت‌، چون کودک نکرده گناه

به‌وقت خشیت‌، چون نره‌دیو خورده قفاست

به وقت رای زدن‌، به ز صدهزار وزیر

که هر وزبری‌، دارای صدهزار دهاست

به بزم‌سازی‌، مانند باده‌نوش ندیم

به پارسایی‌،‌چون مرد مستجاب دعاست

به گاه خوف مراقب‌، به گاه کین‌، بیدار

گه ثبات‌، چوکوه و گه عطا، دریاست

به‌حسب حال‌، کجابشمرد حکایت خویش

حدیث‌های صریحش تهی ز روی و ریاست

*‌

*

بزرگوارا! فردوسیا! به جای تو، من

یک از هزار نیارست گفت از آنچه رواست

تو را ثنا کنم و بس‌، کزین دغل مردم

همی ندانم یک تن که مستحق ثناست

درب‌بغ کز پس یک عمر خدمت وطنی

ندید چشمم یک جزو از آنچه دل می‌خواست

ز پخته‌کاری اغیار و خام‌طبعی قوم

چنان بسوخت دماغم‌، که دود از آن برخاست

ثنا کنیم ترا تا که زنده‌ایم به دهر

که شاهنامه‌ات ای شهره‌مرد، محیی ماست